મારે જાવું છે જીવનના એ સમયખંડમાં પાછા...
જયારે નિર્દોષતા કુદરતી અને સહજ હતી,
કૃત્રિમ અને બનાવટી નહિં....
જ્યારે ઉંચા જવાનો અર્થ થતો હતો ઝૂલે બેઠા બેઠા
અને નહિં કે ઓફિસમાં મળતી બઢતીના સંદર્ભમાં...
જ્યારે 'પીવા' નો અર્થ થતો હતો રસના ઓરેન્જ,
નહિં કે બીયર કે વ્હિસ્કી...
જ્યારે મારા પિતા જ મારા માટે એકમાત્ર હીરો હતા,
નહિં કે શાહરુખ કે હ્રિતિક...
જ્યારે મારા માટે પ્રેમ એટલે માતાનું આલિંગન હતું,
નહિં કે મારી ગર્લફ્રેન્ડ્ઝ નું..
જ્યારે પિતાનો ખભો મારા માટે ધરતી પરનું સર્વોચ્ચ સ્થળ હતું,
મારું ઓફિસનું પદ નહિં...
જ્યારે મારા મોટામાં મોટા શત્રુઓ હતાં મારા ભાઈ-બહેન-સમવયસ્ક મિત્રો,
નહિં કે મારા મેનેજર અને ઉપરીઓ...
જ્યારે જખમ પહોંચાડનારી વસ્તુ હતી રમતા રમતા ઘાયલ થઈ છોલાઈ ગયેલા કોણી અને ઘૂંટણ,
નહિં કે કોઈના કડવા શબ્દબાણથી વિંધાયેલ હ્રદયને લીધે ગાલને ભીના કરનાર આંખમાંથી વહેતી અશ્રુઓની ધાર...
જ્યારે તૂટનાર એકમાત્ર ચીજ હતી રમકડા
અને નહિં કે મરી રહેલા હ્રદય...
અને જ્યારે 'ગૂડ બાય' નો અર્થ થતો હતો આવતી કાલ સુધી...
નહિં કે વર્ષો ના વર્ષ...
ક્યારેય તમારા જીવનમાં ચાર વસ્તુઓ તોડશો નહિં - વિશ્વાસ, વચન, સંબંધ અને હ્રદય...
કારણ જ્યારે આમાંથી કોઈ પણ એક તૂટે છે ત્યારે અવાજ થતો નથી પણ પારાવાર વેદનાનો અનુભવ થાય છે...
No comments:
Post a Comment