Saturday, June 18, 2011

ફાધર્સ ડે સ્પેશિયલ - મારા પિતા (રિક હલ્વોર્સન)

ઘણાં વર્ષો સુધી મને એમ જ લાગ્યું હતું કે મારા પિતા બહુ સંવેદનશીલ નથી અને તેઓ મારી સામે તો એ પ્રમાણે ક્યારેય વર્ત્યા પણ નહોતા.ભલે તેઓ ફક્ત પાંચ ફૂટ નવ ઇંચ લાંબા અને ૬૮ વર્ષનું આયુષ્ય ધરાવતા હતા અને હું છ ફૂટ ઉંચાઈ અને ૨૬૦ પાઉન્ડ વજન ધરાવતો તરવરિયો યુવાન હોવા છતાં તેમની સામે વામણો લાગતો. મેં તેમને હંમેશા એક એવા કડક, શિસ્તના હઠાગ્રહી કરડા માણસ તરીકે જ જોયા હતા જેના મોઢા પર ભાગ્યે જ સ્મિત જોવા મળે.હું નાનો હતો ત્યારે તેમણે ક્યારેય તેઓ મને પ્રેમ કરે છે એમ કહ્યું નહોતું અને મેં એ માટે તેમના પ્રત્યે કોઈ પ્રકારની અણગમાની લાગણી પણ અનુભવી નહોતી. પણ મારી એક માત્ર ખેવના હંમેશા રહી હતી કે તેઓ મારા માટે ગર્વ અનુભવે. હું યુવાન થયો ત્યાં સુધી મારી માતાએ મારા પર સ્નેહની ઝડીઓ વરસાવી હતી અને તે સતત મને ખૂબ ચાહે છે એમ કહ્યાં કરતી આથી આવી કોઈ અપેક્ષા મેં મારા પિતા પાસે રાખી નહોતી.હું હ્રદયમાં ઉંડે ઉંડે જાણતો હતો કે મારા પિતા પણ મને ખૂબ ચાહે છે પણ એ તેઓ ફક્ત શબ્દોમાં કહેતા નથી. મેં પણ ક્યારેય તેમને શબ્દો દ્વારા વ્યક્ત કરી કહ્યું નહોતું કે હું તેમને ચાહું છું.અને ખરું જોતા તો મેં આ અંગે ક્યારેય વિચાર્યું પણ નહોતું જ્યાં સુધી મેં મ્રુત્યુ નામની વાસ્તવિક્તાનો સામનો કર્યો નહોતો.
૧૯૯૦ની નવમી નવેમ્બરે મને જાણ કરવામાં આવી કે મારે મારા દેશ માટે યુદ્ધ મોરચે લડવા જવાનું હતું.ઓપરેશન 'ડેઝર્ટ શિલ્ડ' માટે મારા નેશનલ ગાર્ડ યુનિટની પસંદગી થઈ હતી.અમારી લશ્કરી ટુકડીએ ઇન્ડિયાનાના બેન હેરિસન કિલ્લા પર ભેગા મળી પછી ત્યાંથી સીધા સાઉદી અરેબિયા પહોંચવાનું હતું. હું છેલ્લા દસ વર્ષથી લશ્કરી દળમાં હતો અને યુદ્ધમાં લડવા માટેનું પ્રશિક્ષણ પામ્યાં છતાં મને કલ્પના નહોતી કે એક દિવસ મારે સાચે આ રીતે લડવા જવાનું થશે. હું મારા પિતા પાસે ગયો અને મેં તેમને આ સમાચાર આપ્યાં. મેં અનુભવ્યું કે આ ખબર સાંભળી તેઓ અસ્વસ્થ થઈ ગયાં. જોકે આ પછી અમે આ બાબતે ખાસ ચર્ચા પણ ન કરી અને આઠ જ દિવસમાં તો મારે નિકળી પણ જવું પડ્યું.

મારા પરિવારમાંથી ઘણાં અતિ નજીકના લોકો યુદ્ધ સમયે લશ્કરમાં સેવા બજાવી ચૂક્યા છે.મારા પિતા અને કાકા વિશ્વયુદ્ધ-બીજામાં લડ્યા હતાં અને મારા બે ભાઈઓ તથા એક બહેને વિયેટનામમાં યુદ્ધ સમયે સેવા આપી હતી.એક બાજુ હું મારા કુટુંબને છોડીને દેશ માટે ફરજ બજાવવા યુદ્ધ મોરચે જવા બદલ ખૂબ અસ્વસ્થતા અનુભવતો હતો પણ બીજી બાજુ મારું મન મને મારી ફરજ પ્રત્યે સભાનતા કેળવી હસતે મોંએ આ પરિસ્થિતી સ્વીકારી લેવા કહેતું હતું.મેં પ્રાર્થના કરી કે હવે મારા પિતા મારા પર ગર્વ અનુભવે એવા સંજોગોનું પ્રભુ નિર્માણ કરે. ૧૯૯૦ની સત્તરમી નવેમ્બરે અમારા લશ્કરી દળોના વાહનોએ મિશિગનનો ગ્રીનવિલેનો ગ્રામ્ય વિસ્તાર છોડ્યો.શેરીઓ અમને વિદાય આપવા આવેલા અમારા કુટુંબીજનો અને સ્નેહીમિત્રોથી ભરાયેલી હતી.જેવા અમે ગામનો સીમાડો પાર કરવા લાગ્યા કે હું મારી જાતને એક છેલ્લી નજર ટ્રકની બારીમાંથી ગામ તરફ નાખતા ન રોકી શક્યો.મને મારી પત્ની કિમ,બાળકો,મારી માતા અને મારા પિતા દેખાયાં.મારા પિતા એક પૂતળાની જેમ સ્થિર ઉભા હતા.મને તે એ ક્ષણે ખૂબ ઘરડા લાગ્યા.ખબર નહિં કેમ પણ મને તે અચાનક અતિ વ્રુદ્ધ થઈ ગયેલા જણાયા.
અમે આખું કુટુંબ 'થેન્ક્સ ગિવિંગ ડે' ખૂબ સારી રીતે, બધાં ભેગાં મળીને અને સાથે રાત્રિ ભોજન કરીને ઉજવતાં. પણ આ વખતે એ મારાથી ચૂકી જવાયું. હું લડવા નિકળી ગયો હતો ને? દર 'થેન્ક્સ ગિવિંગ ડે'ના દિવસે મારા માતાપિતા,મારી બંને બહેનો, તેમના પતિ અને બાળકો અને સાથે મારી પત્ની અને મારા બાળકો, બધાં ભેગાં મળતાં. હું આ વખતે ઉજવણીમાં શામેલ ન થઈ શકવાને કારણે બેહદ ઉદાસ હતો. પણ આ વખતનાં 'થેન્ક્સ ગિવિંગ ડે' બાદ થોડાં દિવસ રહીને હું મારી પત્ની સાથે ફોન પર વાત કરી શક્યો અને તેણે મને જે કહ્યું એ સાંભળી મારો મારા પિતા તરફ જોવાનો દ્રષ્ટિકોણ સદાને માટે બદલાઈ ગયો.
મારી પત્ની મારા પિતાના સ્વભાવ અને તેમની સંવેદનાઓ,લાગણીઓથી પરિચિત હતી અને તેણે જ્યારે મારી સાથે વાત કરી ત્યારે તેનો સ્વર મેં કંપતો અનુભવ્યો.તેણે મને જણાવ્યું કે આ વખતે પણ મારા પિતાએ દર વખતની જેમ સૌ પ્રથમ તેમની 'થેન્ક્સગિવિંગ' પ્રાર્થના પતાવી હતી.પણ આ વેળાએ તેમણે પ્રાર્થનાને અંતે એક વાક્ય ઉમેર્યું હતું.તેમણે ગાલ પર દડી જતાં અશ્રુઓ સાથે લાગણીની ભીનાશથી ભરેલા ધ્રુજતા સ્વરે કહ્યુ:'હે ઇશ્વર,મારા પુત્ર રિકની રક્ષા કરજે અને તેને તારું સબળ માર્ગદર્શન પૂરું પાડજે જે અત્યારે દેશની સુરક્ષા કાજે અમારાથી ઘણો દૂર ગયો છે અને અત્યારે જ્યારે એને તારી મદદની જરૂર છે ત્યારે સતત તેની પડખે રહેજે તથા તેને જલ્દીજ હેમખેમ અમારે ઘેર પાછો પહોંચાડી દેજે.'આટલું બોલીને તેઓ ધ્રુસ્કે ધ્રુસ્કે રડી પડ્યા.મેં મારા પિતાની આંખમાં ક્યારેય અશ્રુ જોયા નહોતા અને જ્યારે મેં આ સાંભળ્યું ત્યારે હું પણ ચોધાર આંસુએ રડી પડ્યો.મારી પત્ની એ મને પૂછ્યું કે હું ઠીક તો છું ને? મારી જાતને સંભાળી લીધા બાદ મેં તેને કહ્યું:'મારા પિતા મને ખરેખર સાચો પ્રેમ કરે છે.'
આઠ મહિના પછી હું યુદ્ધમાંથી ઘેર પાછો ફર્યો અને દોડીને આંખોમાં હર્ષાશ્રુ સાથે મારી પત્ની તથા બાળકોને ભેટ્યો.પછી હું મારા પિતા પાસે આવ્યો અને મેં તેમને સ્નેહભર્યું આલિંગન આપ્યું ત્યારે તેઓ મારા કાનમાં ધીમેથી કહી રહ્યાં:'દિકરા હું તારા પર ગર્વ અનુભવું છું અને તને ખૂબ પ્રેમ કરું છું.'મેં સીધું તેમની આંખોમાં જોયું અને તેમનું માથું મારા બે હાથો વચ્ચે રાખી તેમને કહ્યું 'હું પણ તમને ખૂબ ચાહુ છું પપ્પા...' અને અમે ફરી પ્રેમપૂર્વક ભેટ્યા.અને પછી અમે બંને રડી પડ્યા.
એ દિવસથી મારા પિતા સાથેના મારા સંબંધનું સમીકરણ તદ્દન બદલાઈ ગયું.એ દિવસ પછી અમે ઘણી વાર ગંભીર ચર્ચાવિચારણા કરતા થઈ ગયાં,વાતચીત કરતા થઈ ગયાં. એ દિવસ પછી હું જાણી ગયો કે તેઓ મારા પર ગર્વ લેતા હતા અને મને તેઓ ખૂબ ચાહે છે એમ કહેતા અચકાતા પણ નહિં. હું પણ ખુલ્લા દિલે તેમની સમક્ષ મારી લાગણીઓનો એકરાર કરતો હતો.આ બનવામાં આટલો વિલંબ થયો એ વાતનો મને ખેદ છે.

('ઈન્ટરનેટ પરથી')

No comments:

Post a Comment